Voor de productie van onze Balanstri olie zijn we lang op zoek geweest naar een goede visolie die vers én duurzaam is. Een visolie waarbij er geen nadelige effecten zijn voor het milieu, de oceanen of lokale bevolking. Geen olie van gekweekte vissen maar van wilde vis die diep in de arctische wateren rond IJsland zwemt. Een olie die gemaakt is van filet-snijresten die overblijven nadat de filet voor de supermarkten en restaurants eraf gehaald is en dus duurzaam.
In tegenstelling tot de meeste visolie op de markt wordt er dus niet speciaal voor ons vis gevangen maar maken we gebruik van ‘restjes’. Met deze wensen in ons achterhoofd zijn we bij onze vaste leverancier terecht gekomen, de IJslandse firma Lysi.
De verse visolie die we voor Balanstri gebruiken is verkregen uit verschillende wilde oceanische vissoorten. Het gebruik van olie van meerdere soorten is nodig om rekening te houden met de natuurlijke variatie in het vetzuur profiel van vissen als gevolg van het seizoen en andere omgevingsfactoren.
Waarom is verse vis olie zo belangrijk?
Versheid is, naast zuiverheid, minstens zo belangrijk voor een olie. Vis olie moet vers zijn omdat een ranzige, geoxideerde olie niet bepaald gezond is voor mens of dier. Versheid van een olie kun je bepalen door te ruiken of te proeven maar je kunt deze nog beter meten in een laboratorium en vervolgens uitdrukken in een getal, de Totox waarde ofwel de totale oxidatie-waarde. Wij checken de Totox waarde van onze olie zeer regelmatig, zowel voor de productie als na productie.
Door het gebruik (van de filet-snijresten) van verse Arctische wilde vis is de oxidatie-waarde van onze olie uitzonderlijk laag. Dit komt onder andere doordat de vis al op de boot in koude omstandigheden wordt verwerkt en vervolgens op IJsland verder verwerkt wordt. Veel andere visolie van sardientjes of ansjovis komt uit het warme Zuid-Amerika. Soms gaat deze zelfs eerst nog naar China of Noord-Amerika. Het duurt dus vrij lang voordat deze in Europa bij de klant aankomt en dat doet de meeste olie niet goed.
